Het maakt niet uit op welke parkeerplaats we staan, welke stad of uithoek we bezoeken, overal klinken de karakteristieke g’tjes en f’jes en “mogen we een ijsje pap?” en “wat een grote kathedraal” en “pffffooooeeeee wat heet”. Dat kan maar één ding betekenen: het is zomervakantie.
Je pikt ze er zo uit: de Nederlanders. Het zit ‘m in de manier van kleden, het loopje, de gezichtsstructuur. De Hollandsheid druipt er vanaf.
De afgelopen twee weken was ook ik onderdeel van zo’n gezinnetje. Mijn ouders en mijn broertje zijn hier op bezoek. Acht paar lange benen, blauwe ogen, om half zes al honger en, ondanks dat papa al meer dan een jaar Italiaans oefent met Duolingo, met extra nadruk op de onmogelijke letters, Nederlands praten tegen Italianen. Het is of er een soort HyperDutchMode aangaat het moment dat we de grens overgaan. Ik begon me net een beetje Italiaans te voelen, ik was zelfs bijna in het Italiaans aan het denken… dat verdween als sneeuw voor de zon.
De eerste paar dagen hebben we Turijn onveilig gemaakt. En daarna een dag door Milaan gestruind. Ik vond het leuk om Turijn en Milaan met elkaar te vergelijken. Milaan was precies zoals ik me had voorgesteld. Wijder, glanzender en toeristischer. Een mooie, monumentale stad. Prachtige oude en nieuwe architectuur, op een hele bijzondere manier gecombineerd. Maar te veel kouwe kak, als je ’t mij vraagt. En heel veel instafamous fotomeisjes. Sowieso gewoon te veel mensen.
Ik ben heel blij dat we in Turijn wonen. Een stad met rafelrandjes. Opener. Nuchterder. Ook druk, maar op een andere manier. Toegankelijker, denk ik.
Hoe zwaarder onze benen werden, hoe sneller het acclimatiseer-proces vorderde.
Helemaal toen we uiteindelijk belandden in huize Zattarin. In het niet-zo-platte platteland. In het prachtige, ruime huis van Davides familie is de hele bovenverdieping beschikbaar gesteld voor m’n ouders en Ruben. Deze Italianen zijn zo ontzettend lief en gastvrij. Iedereen mag altijd mee eten. Pa, ma en Ruub werden met open armen ontvangen en hebben de afgelopen twee weken heel veel ooms en tantes, neven en nichten en buurmannen ontmoet.
Ook Davides familie heeft nu vakantie, en heeft ons de afgelopen week volledig op sleeptouw genomen. We hebben prachtige bergwandelingen gemaakt en door de heuvels getoerd langs de gouden wijngaarden in le Langhe. Met locals op pad gaan is een heerlijke ervaring. En helemaal met locals die hun land zo waarderen als Davides familie. Ze krijgen er zelf net zo goed geen genoeg van en vertellen de ene na de andere anekdote.
M’n ouders zogen alles op als een spons en begonnen zelf ook een beetje Italiaans te worden. Papa bleek de taal toch beter te beheersen, mama zegt geen ‘grazie’ meer in plaats van ‘ciao’ en dat is niet het enige wat ze goed begrepen hebben: papa dronk mirto in de middag en zelfs mama nam plotseling biertjes en proseccootjes. Ze zijn hun wilde haren zeker nog niet verloren..
Deze plek doet iets met mensen.
***
Het is hier echt zomer. Dat betekent ook dat je soms overvallen wordt door een goede zomerse storm. Het begint steeds met een straf windje. Out of the blue. Dat windje is het begin van een heus spektakel. Met alle gevolgen van dien.
Tijdens de eerste storm zaten we lekker te eten met z’n allen tijdens het eten te genieten van het onweerfestijn verderop. Bliksem, gedonder, regen. Het hele pretpakket. Prachtig om te zien! En terwijl we uitgebreid aan het natafelen waren werd Davides pa gebeld: de zaak stond blank. Dus met veel gevloek en getier zijn we naar beneden gereden. Onderaan de heuvel, in het dorpje waar zijn ouders een kapperszaak hebben, regende het harder dan we ons gerealiseerd hadden terwijl we vredig aan ons drankje zaten daarboven. De weg was een rivier. Er werden wat schietgebedjes gedaan. Laat het niet zo erg zijn als het lijkt. We liepen naar binnen, de bovenverdieping zag er prima uit. Maar beneden, waar Davide’s moeder haar tattooshop heeft, was het een ander verhaal.
Schijnbaar regent het wel vaker hard en hebben ze wel eens wateroverlast, maar iets als dit had zich nog nooit voorgedaan.
Als we hadden gewild hadden we erin kunnen zwemmen. Machines stuk, papieren doorweekt. Een halve meter stinkend water en zand.
We konden niet anders dan ons verstand op nul zetten en gewoon beginnen met scheppen. Urenlang water naar buiten scheppen.
Ik moest denken aan andere delen in Europa en de wereld waar op dat moment nog veel ergere overstromingen waren, dat relativeerde m’n natte voeten. Maar het maakte de situatie niet minder rot voor hen. Je zag de wanhoop en vermoeidheid in hun ogen. Het was een lange avond. Hoog tijd voor weekend. Dus, alles schoongemaakt en met een vochtvreter de laatste vochtige hoekjes opgedroogd. Helaas was de rust daarna van korte duur.
Twee dagen later stak er weer een windje op…
En ja, je raadt het al. Ellende. Precies dezelfde waterbende.
De kern van het probleem zit ‘m in de leidingen. Het hele systeem klopt niet, de hele straat stond blank. Maar de reden dat het dit keer zo uit de hand gelopen was bleek niet alleen aan de niet-functionerende leidingen te liggen. Over wilde haren gesproken… De week erna vonden ze namelijk een gigantische haarbal in een van de leidingen. Een haarbal die zo massief geworden was dat het een van de pijpen volledig geblokkeerd had. Kan je het je voorstellen? Jarenlang heeft daar een bal haar liggen zompen en groeien. Een walgelijk idee. Het is al afschuwelijk om je eigen haar uit het doucheputje te vissen, laat staan het haar van alle vrouwen uit het dorp en omstreken.
Wel een goed verhaal voor op feestjes. Als je écht niks beters te zeggen hebt.
Pa, ma en Ruub zijn vanochtend weer vertrokken naar huis. Opnieuw wennen. Het is een stuk stiller hier nu. Een paar decibel minder, een paar ervaringen rijker.
Maar de vakantie is nog niet voorbij!
Davide en ik gaan morgen naar de zee. Een week lekker zwemmen, wandelen, eten en wijn drinken. Het is toch niet te geloven. Twee uur hier vandaan zit je in de bergen en twee uur de andere kant op zit je op het strand! Deze plek. Deze plek! Dit leven!
Pa, ma, misschien toch een vakantiehuisje regelen hier? Doe ’s gek.